DA CALA DAS SEREAS
Entonces o leite nin viña en tetra briks, nin sequera coñecíamos o que era iso. Traugíana as mulleres, vindo dende Bahiña ate o pobo, onde as vendían nas casas grandes. Miña nai era unha das afortunadas que vendía o leite no Gurugú. A familia pagaba ben e sempre quedaba algo de tempo para paroleirar co resto de mulleres da vila.
Gostaban as mulleres de xuntarse ó quenciño do sol aló pola praia que chaman Cuncheira, xusto tras onde no seu momento estaba o balneario, para non seren vistas nas rochas, parolando e tomando cor nas pernas e nos hombros. Alí falaban das cousas da vila e dos veciños, que nunca faltaba unha leria se houber un oído que a escoitara.
Nese tempo, cando o sol comeza a quencer tra-lo amencer, e antes de iren pra casa de novo a atender ó fogar, púñanse ducias de mulleres en corriños parolando cara o sol, que cando o tempo era pior tiñan que acollerse nas rúas de dentro, ou nos cabaños dos tendales.
O caso é que, en pleno mes de xuño, o tempo era bon, e moitos rapaces, que xa rematáramos as clases, e que por estar recollido nese tempo o estrume e o gando, non tíñamos quefaceres para axudar na casa, polo que acompañabamos ás nosas nais e irmás a Baiona. Os que eramos das aldeas (Sabariz, Baredo, Fontes, Bahiña, etc…) gostábamos moito das casas grandes, que algunhas veces viamos por dentro, nos cuartos dos señoritos, do castelo e do balbordo das rúas.
Nas calles trasegaban moitas mulleres coma miña nai, coa cabeza erguida e o cubo de leite nela, cuberto cun pano para que non se ensuciara a nata, mariñeiros tomando unhas cuncas ou peixeiras empuxando carretas de xurelos. Daba gosto ver tanta xente en movemento e ocupada, namentres os rapaces rebulliamos por entre o balbordo e xogabamos cos nososo coñecidos.
Aquel día, miña nai levoume á Cuncheira, e púxose a laretar con unhas veciñas de belesar. Eu, aburrido xa que non estaba en zona de barullo, funme andando por tras do castelo, xa que poucas veces andivera por ahí.
Non era coma agora o castelo, limpo, coidado e con paseos abertos. Os muros estaban en moi boa parte cheos de maleza i herbas, e derredor das murallas habia somentes un sendeiro por entre pedras e silvas, difícil de andar, e algo perigoso xa que esvaraba o lameiro que ás veces se formaba. Por iso, para a maioría, a parte traseira do castelo era prácticamente descoñecida. Cóntoche isto, para que non te sorprendas ó coñecer que eu non sabía da torre do príncipe, da praia dos frades, ou do san cristovo que ai tras do castelo.
Iba eu soio, pois, xogando por entre as silvas, e descubrindo un territorio inexplorado pra min. Gostaba eu moito das arbres e de mirar as murallas, que o mestre da aldea nos contara historias de mouros e cabaleiros cristias, e pensaba eu que con sorte pudiera atopar un tesouro deses que contan que os mouros deixaron escondidos nos bosques, e con iso iba entretendo e ensoñando coma so poden facer os nenos coas súas fantasías, cando cheguei a unha pralliña.
Era pouco mais que unha cala, con bastantes pedras e chea de cunchas, coma na que estaba miña nai, e alí tamen había unhas mulleres rindo e paroletando, aínda que a esas donas non as coñecía eu. Eran mais xóvenes e bonitas que as que soía ver pola aldea, e pensei que sería onde se xuntaran as mozas para falar dos seus namorados, que desas cousas algo xa sabía eu, aínda sendo mozo para andar en namoriscamentos. Achegueime a elas curioso, xa que daquelas un grupo de rapazas novas e con tanto corpo espido como aquelas era unha vista doce de ver, pero moi extraño xa que os curas prohibíano con especial fincape.
Unha das mozas decatouse da miña presenza, e chamoume polo meu nome. Iso sorprendeume, e non din pensado, gabado por que unha daquelas beldades non só me coñecera, senón que me chamara a seu carón. Segundo ía andando para elas, fun notando que aquelas non eran mulleres coma as que eu coñecía. Tiñan o cabelo moito mais loiro que a mayoría que eu coñecía, e a pel era moito mais branca ca miña. Decateime de que eran diferentes, moito mais fermosas das mulleres que atopaba pola rúa normalmente, e din en pensar que a que me chamara sería unha das señoritas do Gurugú, que quizáis me coñecera de ir levar o leite ou algo de peixe que meu pai faenara.
O meu maxín chegou a conclusión de que nesa cala apartada sería onde se puxeran ó sol as señoritas das casas grandes. Era lóxico, pensaba eu, que unhas señoritas de boa familia se apartasen da mirada de calquera impertinente, e descansaran lexos do movemento normal da xente. E eu, convidado de excepción daquela xuntanza de peles frescas, cheiro a perfume, beizos roxos e carnosos e cabelos dourados e fermosos. Falaban entre elas a rir con voces anxelicais, e cantando miudiño e docemente. A que me chamou, que me dixo que se chamaba Lorena, facíame agarimos, e o resto de mozas dábanme bicos e acariñabanme docemente. A verdade e que me sentía no ceo, e apertábame a Lorena, da que sentía o seu corpo tras dos lixeiros vestidos que levaba. Mentres cantaba co resto de rapazas, sentinme esmorecer e funme durmindo paseniño nos seus brazos.
Cando espertei, non foi nos brazos doces da loira Lorena, senón cunha labazada de Carmelucha, a muller do ferreiro de Sabaríz. Comezou a berrarlle a miña nai que me atopara e miña nai deume un par de cachetadas que me deixou a cara marcada por varios días, mentres berraba que cómo se me ocurría esvaecerme sen avisar. Entendín que ó quedarme dormido, a miña nai non me daba atopado pero… non compendía o alboroto e os berros. Non era a primeira vez que me perdía por ahí, e mais dunha cachetada non me levara por iso, coma para enfadarse tanto desta volta.
Voltando a Bahíña polo camiño a Oia, xa que era o mais curto para nosa casa, funlle contando á miña nai e ó resto de mulleres que viñan cara de Baredo, o conto das mulleres que vira naquela praia, das súas canciós e da súa fermosura. O resto de mulleres miráronme aterradas, e logo non fun capaz de seguir contando nada, co medo de que cometera un delito ou un pecado moi gordo, que tería que confesar prontamente, logo que ó pior mirar ás señoritas mentres que se bañaban era unha cousa tan mala como para arrepiar a un grupo dunhas dez mulleres. A miña nai collíame forte da mau, sen decir nada, e eu calei para o resto da viaxe.
Foi en chegando á casa, soios miña nai e mais eu, cando ela me contou o motivo de tales medos nas mulleres.
Había no castelo, fai anos -me contou- unha familia de nobres poderosos viviendo nel, nas épocas dos mouros onde era necesario guarecerse nas murallas para que os inimigos non te atacaran. Neses tempos, o señor era o Conde de Gondomar, que rexía Baiona e mais tódalas aldeas ate as dúas Oias, que marcaban seu territorio.
Tiña tal conde un fillo, moi mozo, romántico e que soía estar enredando pola corte adiante, aínda que comezaba, coma ti, a ser un home, aínda que coido que debía ser un pouco mais home, cecais uns anos mayor ca túa idade. Resulta que este rapaz chegou un día coa leria de que vía unhas mulleres bañarse espidas na praia que se via perante a fiestra dos seus aposentos.
Esa praia, que é a mesma da que te atopamos durmido, era praia prohibida para o baño para ninguén que non foran os frades das capelas, que por iso se chama praia dos frades, e enteirado o conde, puxo guardias para que coidaran de que se cumprira a lei. Sen embargo, polas mañás, seica o rapaz vía as rapazas de cotío, polo que un día decidiu baixar a falaren con elas, e avisalas que o que facían estaba prohibido, e que podían levalas a cadea un guarda do seu pai.
Seica o rapaz falou con elas, e ficou namoriscado dunha delas, e que lle dixeron que non había medo, que elas tiñan dereito a tumbarse e bañarse naquela cala. O rapaz non deu retrucado, e seica durmiese na praia, onde o atoparon pola noite, empapado, os guardas do castelo.
Contada a historia perante seu pai, e dado que ninguén víra ás rapazas das que falaba o seu fillo, deron en pensar que o rapaz estaba endemoniado ou tolo, e que vía visiós. Facíano ir a misa tódalas mañás, e levar pendurado do colo un rosario bendito polo bispo, para alonxar ó demo e a loucura do rapaz. Pero disque seguía cada mañá, asomándose á fiestra do seu cuarto, e vendo ás rapazas na praia, e a que o namorara chamába por él.
Así que un día, o fillo do conde baixou á praia sen que ninguén o vira, salvo seu pai, que alertado por un ruido puido ver á lus da lúa chea, ó seu fillo escapar para a praia e alí, para asombro do conde, irse da man cun grupo de sereas, que iso eran as rapazas da praia, e afundirse e desaparecer na mar.
Mentres escoitaba a historia, non poido negar que o medo metéraseme polo corpo, aínda que tamén recoñezo que, pensando na fermosa Lorena, sentía que non tiña que ter medo.
Por iso, o conde mandou chamar a partir dese día a esa praia a Cala das Sereas, para evitar que ninguén fora enganado polas arpías sen coñecemento, e mandou pechar para sempre a porta pola que soían baixar os frades cara a súa praia, xa que non quería que por ela poideran as sereas facer das súas.
O fillo don conde xamais apareceu, enmeigado por aquela bruxa que o levou ó fondo do océano, onde contan as lendas que as sereas devoran ós homes que levan namorados delas. O conde morreu, pero a lembranza do que aconteceu nunca se perdeu na memoria dos do pueblo, xa que seica moitos ven ás sereas bañarse, fermosas, pero ninguén fai ren por achegarse a elas, xa que o nome da cala os alerta de que é cousa do demo o que alí ven.
Eu pensei que quizáis o fillo do conde vivira feliz, namorado da súa serea, e que por iso endexamais quixo volver ó castelo de seu pai, pero guardeime moito en dicirllo á miña nai.
Ai fillo…-decía ela- Ben sei eu que agora namoriscado quedache desas arpías, e vou ter que facer o imposible por que non te me escapes e te achegues a esa praia de novo.
Así que máis dun ano tívome a miña nai sen ir a Baiona, e mais ela tíñame controlado de sempre, que somentes cando xa fun mozo e andaba tras de raparigas en Bahiña, e teimaba de ir ás romarías cos amigos, comezou a deixarme ir só polo mundo adiante, que moito control me tiña e nin idea me deixaba ter daquel encontro na praia, que as veces que pasaba por meu maxin voltar a praia ou escaparme do seu control, cunhas labazadas quitábame as ensoñaciós da cabeza.
No hay comentarios:
Publicar un comentario